اصطلاح «ملل متحد» را نخستين بار فرانكلين روزولت، رئيس‌جمهور آمريكا در جريان جنگ جهاني دوم براي اشاره به متفقين بكار برد. اولين كاربرد رسمي اين اصطلاح در بيانيه اول ژانويه ۱۹۴۲ ملل متحد بود كه در آن متفقين از مفاد منشور آتلانتيك پشتيباني و اعلام كرده‌بودند كه از صلح جداگانه با نيروهاي محور خودداري خواهند كرد.
انديشه ايجاد سازمان ملل متحد در كنفرانس‌هاي مسكو، قاهره و تهران در سال ۱۹۴۳ دقيق‌تر شد. از اوت تا اكتبر ۱۹۴۴ نمايندگان آمريكا، شوروي، بريتانيا، فرانسه و جمهوري چين در كنفرانس دامبارتن اوكس در واشينگتن دي. سي، بر روي برنامه‌هاي تشكيل سازمان ملل كار كردند. بيشتر بحث‌هاي اين كنفرانس در مورد نقش اعضاي سازمان و شرايط دعوت از آن‌ها بود. سپس در آوريل ۱۹۴۵ در كنفرانس سان فرانسيسكو تكليف حق وتو براي پنج عضو شوراي امنيت تعيين شد. در نهايت در ۲۴ اكتبر ۱۹۴۵ منشور ملل متحد به امضاي ۵۰ كشور رسيد و سازمان ملل متحد رسماً تشكيل شد (لهستان در كنفرانس شركت نداشت ولي جايي براي آن در نظر گرفته شد و بعداً منشور را امضا كرد).
اصطلاح «ملل متحد» را نخستين بار فرانكلين روزولت، رئيس‌جمهور آمريكا در جريان جنگ جهاني دوم براي اشاره به متفقين بكار برد. اولين كاربرد رسمي اين اصطلاح در بيانيه اول ژانويه ۱۹۴۲ ملل متحد بود كه در آن متفقين از مفاد منشور آتلانتيك پشتيباني و اعلام كرده‌بودند كه از صلح جداگانه با نيروهاي محور خودداري خواهند كرد.
انديشه ايجاد سازمان ملل متحد در كنفرانس‌هاي مسكو، قاهره و تهران در سال ۱۹۴۳ دقيق‌تر شد. از اوت تا اكتبر ۱۹۴۴ نمايندگان آمريكا، شوروي، بريتانيا، فرانسه و جمهوري چين در كنفرانس دامبارتن اوكس در واشينگتن دي. سي، بر روي برنامه‌هاي تشكيل سازمان ملل كار كردند. بيشتر بحث‌هاي اين كنفرانس در مورد نقش اعضاي سازمان و شرايط دعوت از آن‌ها بود. سپس در آوريل ۱۹۴۵ در كنفرانس سان فرانسيسكو تكليف حق وتو براي پنج عضو شوراي امنيت تعيين شد. در نهايت در ۲۴ اكتبر ۱۹۴۵ منشور ملل متحد به امضاي ۵۰ كشور رسيد و سازمان ملل متحد رسماً تشكيل شد (لهستان در كنفرانس شركت نداشت ولي جايي براي آن در نظر گرفته شد و بعداً منشور را امضا كرد).
حقوق بشر